شنبه، 14 آذرماه گذشته با پرواز شماره 560 ساعت هفت و نیم صبح عازم کابل بودم. یکی دو ساعت قبل از پرواز به بخش پروازهای خارجی فرودگاه مشهد، خودم را رساندم و کارت پرواز گرفتم و پس از طی مراحل خروجی و همه تشریفات مربوطه، در آخرین سالن و آخرین مرحله منتظر اعلام سوار شدن بودم. ساعت از هفت و نیم گذشت و خبری از اعلام نبود. رفتم و علت را پرسیدم، گفتند اندکی تأخیر دارد. از شدت بیکاری به صندلی‌های ماساژ فرودگاه پناه بردم و چند هزار تومانی دادم تا کمی وقت بگذرانم. دردسرتان ندهم. ناگهان از دور تابلوی کابل را روی یکی از خروجی‌ها دیدم. حیران از اینکه چرا هیچ اعلامی صورت نگرفته به خروجی مربوطه مراجعه کردم و اما در کمال حیرت من گفتند؛ پرواز در آستانه پریدن است و شما جا مانده‌ای! با ناراحتی پرسیدم؛ چرا از بلندگوها باز شدن گیت و سوار شدن مسافران پرواز کابل را اعلام نکردید؟ اما مأمور مربوطه در کمال تعجب من پاسخ داد: من ده بار در سالن داد کشیدم! مانده بودم بخندم یا گریه کنم! پرسیدم مگر اینجا گاراژ مینی‌بوس‌های بین شهری است که شما داد کشیدی؟ که البته کیفیت همان داد کشیدن هم خدا می‌داند چگونه بوده، چرا که من تمام مدت گوش به زنگ بودم و عرض کردم از شدت بیکاری و برای گذران وقت به صندلی ماساژ روبه روی خروجی‌ها پناه برده بود. بگذریم.... در این مرحله مأمور محترم مربوطه در برابر اعتراض به اعلام نکردن لزوم سوار شدن مسافران و یا حتی اعلام نکردن نام من که مسافر جامانده بودم و کارت پرواز گرفته بودم، هر بار حرفی می‌زد تا اعلام نکردن را توجیه کند. از جمله وقتی بنده عرض کردم، حتی در پروازهای ساده داخلی اگر کارت پرواز گرفته باشی و برای سوار شدن مراجعه نکرده باشی، نامت را اعلام می‌کنند، ایشان فرمودند: سالن پروازهای خارجی با داخلی فرق دارد. اینجا اعلام نمی‌کنند. باور کردنی نیست، اما خدا شاهد است عین همین جمله را فرمودند! من جانبازم، عصازنان رفتم، هنگام خروج برادران سپاه علت را پرسیدند و من هم قصه را گفتم و البته چون به اجبار و به سبب کاری مهم باید آن روز به کابل می‌رسیدم، گفتم زنگ زده‌ام آژانس تا مرا به مرز برسانند و شاید بموقع به هرات برسم و از آنجا هوایی به کابل بروم. در گیت سپاه اما علت اصلی این اهمال معلوم شد. دوستان سپاه گفتند مسؤولان این پرواز به ما اعلام کرده‌اند «فوشو» (جامانده) ندارند. پس چطور شما جا مانده‌ای؟ آنجا فهمیدم این پرواز کلاً 37 مسافر داشته و خدا می‌داند بر اثر چه اشتباهی موقع سوار شدن لیست 37 نفر این‌ها تکمیل شده و لذا نه نیازی به اعلام دیده‌اند و نه دنبال مسافر جا مانده گشته‌اند! جالب است آن‌ها که خودشان فهمیدند چه خبطی کرده‌اند، کارت پرواز را به اسم کنترل دوباره گرفتند و دیگر حتی با توسل من به دعوا پس ندادند. حتی مدیر پایانه دستور داد، اما کارت را ندادند. حتی اصل بلیت مرا هم نمی‌دادند، که این یکی را به دستور و پیگیری مدیر پایانه بالاخره دادند. عجیب‌تر آن بود که بعد بر خلاف اظهارات اولیه، مدعی شدند هم پرواز و هم اسم را بارها اعلام کرده‌اند! البته و متأسفانه اعلام‌ها ضبط نمی‌شود که بشود این را اثبات کرد، اما عقل سلیم می‌گوید وقتی این‌ها اعلام کرده‌اند جامانده نداریم، یعنی چی که نام مرا به عنوان جامانده اعلام کنند؟ این تعارض خنده‌دار را چه می‌کنند؟ باری از من که گذشت و چون عجله داشتم رفتم و پیگیر شکایتم نیز نشدم. مدیرصادق پایانه وقتی اصرار را برای پس گرفتن کارت پرواز برای شکایت دید، گفت: نباید کارت را می‌دادید آقای جعفریان! احتمالاً تا حالا معدومش کرده‌اند... این وضع یک فرودگاه بین‌المللی در یک کشور اسلامی نیست. آقای مدیر؛ بخدا زشت است!