امروزه مبحث توسعه شهرها، معبری نیز به سمت شبکه جهانى (اینترنت) باز کرده است. شهرها و شهرک‌هاى جدیدى در فضاى مجازى ظاهر مى‌شوند که مصالح آنها از خشت دیجیتالى تشکیل شده است. شهرهایی الکترونیکى که در زبان عامه با اصطلاح شهرهاى مجازى (Virtual Cities) شناخته مى‌شوند.البته برخی از آنها نیز با اشاره به شهرهای الکترونیکی متوجه ایجاد شرایط تبادل و ارتباطات الکترونیکی و خدمات الکترونیکی در سطح یک شهر واقعی هستند که مقصود اصلی این مطلب همان شهرهای الکترونیک در مفهوم اولیه گفته شده است. یعنی شهرهایی که تمامی وجود و عناصر آن دیجیتالی است. در هر لحظه هزاران نفر از مردم سراسر دنیا مشغول استفاده از این شهرهاى مجازى براى انجام کارهاى روزمره مثل خرید، تفریح و یا ملاقات با دوستان هستند. به طور کلى شهرها "مراکز تجمع انسان‌ها و فعالیت‌ها و خدماتى است که توسط آنها انجام مى‌شود." شهرهاى مجازى مى‌توانند مدل استعارى تمام اطلاعات و خدماتى باشند که در شهرهاى حقیقى وجود دارد. این شهرها کانون‌هاى الکترونیکى هستند که حتى انسان‌هاى ساکن محلات و ساختمان‌ها را نیز بر روى صفحه نمایش کامپیوتر شما به تصویر مى‌کشند. عبارت "شهر مجازى" براى توصیف اشکال گوناگون ذخیره و نمایش اطلاعات به کار مى‌رود. با این حال تفاوت‌هاى عمده‌اى میان انواع شهرهاى مجازى در اینترنت وجود دارد که مى‌توان آنها را به چهار گروه بزرگ تقسیم کرد:1- دسته اول صفحات اینترنتى هستند که خود را "شهر مجازى" معرفى مى کنند؛ اما ماهیت آنان صرفاً در راهنماها و مجموعه‌هاى فهرست بندى شده‌اى از اطلاعات خلاصه مى‌شود. این صفحات فقط براى دستیابى به مقاصد تبلیغاتى و ترویج صنعت توریسم ساخته مى‌شوند و به هیچ وجه ارایه کننده وجه ساختمانى و ظاهرى شهرهاى مجازى نیستند.2- دسته دوم شهرهاى مجازى مسطح هستند که از نقشه هاى شهرى یا ساختمانى براى نمایش اطلاعات استفاده مى‌کنند. مثال خوب این صفحات اینترنتى "بولونیاى مجازى (Virtual Bologna)" است که از نقشه جزئیات و مشخصه‌هاى مهم زمینى و ساختمانى شهر به صورت گرافیکى تشکیل شده است.3- دسته سوم شهرهاى مجازى سه بعدى هستند که با استفاده از فناورى "حقیقت مجازى" به مدل سازى ترکیب شهرها با درجات مختلف صحت و نزدیکى به واقعیت مى‌پردازند.4- دسته چهارم را مى‌توان "شهرهاى مجازى واقعى" نامید. یعنى معادل‌هاى بسیار واقع گرایانه شهرها که احساس اصیل و حقیقى راه رفتن در یک منطقه شهرى را به مردم القا مى‌کنند. براى واقعیت بخشیدن به این احساس، شهر مجازى باید داراى ظاهرى به اندازه کافى واقعى، تنوع خدمات، کارکردها و اطلاعات باشد و از همه مهم‌تر، بستر مناسبى براى تعاملات اجتماعى میان مردم فراهم کند.البته درباره امکانات وجودى چنین شهرهایى در اینترنت، جای بحث زیادی است. در قسمت بعد به مطالعه عمیق تر مدل هاى سه بعدى می‌پردازیم.    منبع:مرجع مدیریت شهری