یادداشت فرهیخت: به قلم: «عبدالرضا زرگری» | در خبرها آمده بود که هیئتی بلندپایه از اتاق بازرگانی امامیه هندوستان، شنبه 14 اردیبهشت 1398، وارد مشهد شده و به منظور امضای یک تفاهم نامه اقتصادی مشترک با مسئولان عالی رتبه آستان قدس رضوی، در این سازمان معظم حضور یافته و با قائم مقام آستان قدس و نیز مدیر مرکز امور بین‌الملل آستان قدس رضوی ملاقات و دیدار و گفت و گو کرده اند.

در حقیقت، این سفر، پاسخی بوده عملی در جهت تحقق اهداف تفاهم نامه ای که چندی پیشتر در سفر قائم مقام تولیت آستان‌ قدس رضوی و مدیر مرکز امور بین‌الملل آستان قدس رضوی به کشور هند منعقد شده است و هدف از آن، برقراری ارتباطات گسترده با این کشور در موضوعات تجاری، خدمات، مهندسی، سلامت و گردشگری بوده است.

 محمدعلی موحدی مدیر مرکز امور بین‌الملل آستان قدس رضوی در این رابطه می گوید: در حاشیه این سفر دیدار با شیعیان در مسجد جامع علیپور، دیدار با بزرگان و شخصیت‌های خوجه‌های اثنی‌عشری در شهر بمبئی، حضور در جمع شیعیان بمبئی در مسجد ایرانیان و بازدید از مجلس بزرگان جعفری و بیمارستان امام خمینی(ره) انجام شد.

وی در ادامه خاطرنشان کرده است: از دیگر برنامه‌های مهم این سفر، بازدید از مرکز فناوری وابسته به اتاق بازرگانی امامیه و دیدار با شخصیت‌های اقتصادی و فرهنگی در شهر بمبئی بود که این دیدارها در محل سرکنسولگری جمهوری اسلامی ایران انجام شد.

موحدی می افزاید: همچنین در نشستی که با حضور فعالان اقتصادی شهر بنگلور در کشور هند برگزار شد، فرصت‌های اقتصادی ایران و هند و نقش آستان‌قدس رضوی و اتاق بازرگانی امامیه در تسهیل آن مورد بررسی و تبادل نظر قرار گرفت.

در پایان نیز اشاره دارد: در پایان این نشست تفاهم‌نامه‌ای پیرامون مسائل مهم اقتصادی و فرهنگی با اتاق بازرگانی امامیه هند منعقد شد تا باعث ایجاد ارتباطات و تعاملات بیشتر میان دو کشور ایران و هند شود.

 چه دیدار و ملاقات ارزشمند و بجایی و به سهم خود سپاس و تقدیر از تلاش هایی که توسط آستان قدس رضوی در راستای توسعه روابط و مناسبات با جهان پیرامون بویژه کشورهای همسایه و علی الخصوص ابرقدرت نوظهور اقتصادی آینده جهان یعنی کشور بزرگ و پهناور «هندوستان» صورت می گیرد.

و اما خلاصه کلام و یادداشت ما ...موضوع تازه و جدید نیست!

باز همان افسوس ها و اماهای همیشگی ... و باز تکرار همان حکایت های تلخ ... بی تفاوتی و تساهل و تسامح نسبت به رعایت آداب متعارف تشریفات بین الملل در دیدار و ملاقات با میهمانان و هیئت های غیرایرانی!!

از قراردادن یک پرچم ساده کشور میزبان و میهمان بر روی میز گرفته تا نحوه نشستن و استقرار میهمان و میزبان در اطراف میز مذاکره و گفتگو... به راستی نمی دانیم که قرار دادن یک پرچم رومیزی کوچک از کشور بزرگ هندوستان که به نوعی احترام به میهمانان مسلمان و زوار غیرایرانی امام رضا(ع) به شمار می آید، چقدر وقت از دوستان فعال در اداره روابط بین الملل آستان قدس رضوی می گیرد و چقدر هزینه می برد؟ 

یا اصرار بر این عادت غلط ما ایرانی ها که نفر اول و همراهان میزبان، اشتباهاً و نوعی متکبرانه در رأس میز می نشیند و طرف غیرایرانی را در یک سمت میز جا می دهد - بدعتی که جز توهین و تحقیر نمایندگان یک کشور خارجی و اعضای یک هیئت اقتصادی در هر سطحی که باشند،  معنای دیگری ندارد!

به راستی مگر این میهمانان، هموطن ما هستند و یا «ارباب رجوع» که این گونه با بی احترامی و دور از نزاکت و آداب و رفتار پذیرفته شده در عرف روابط خارجی با آنان برخورد می شود؟!

گذشته از اینها، هنگامی که این بی احترامی در مجموعه اخلاق مدار و سازمان بزرگ و معظمی منتسب به امامی رئوف و زائر دوست همچون امام ابالحسن الرضا علیه السلام یعنی «آستان قدس رضوی» صورت می گیرد، آیا نباید حساسیت بیشتری به خرج داده و آرزوی عدم تکرارش را بکنیم؟!

قطعاً این گونه بی احترامی ها و بی اعتنایی ها، مرضی خاطر و مورد تأیید آن امام مهربان نیست! و باز گذشته از اینها، چرا پرچم سه رنگ کشور عزیزمان در این نشست وجود ندارد؟! آیا نمادی مهم تر و عزیزتر از پرچم برای یک کشور هست؟! پرچمی که جای خالی اش در این نشست بسیار احساس می شود.

کاش آستان قدس رضوی ای که نام «رضوی» را خاص و مختص خود می داند و سالهاست که اجازه ثبت هیچ شرکت و اسم و برندی را به نام رضوی نمی دهد - تا جایی که سالها پیش حتی یک شرکت اتوبوسرانی مشهدی بخش خصوصی مجبور به حذف این عنوان از اسمش شد! - یک دهم این حساسیت را در امر رعایت تشریفات دیپلماتیک و آداب و رفتار متعارف در عرف بین الملل می داشت!

آداب کهن و جاافتاده ای در عرف بین الملل که برگرفته از فرهنگ عمومی و آداب و نزاکت مردم جهان نسبت به هم تدوین شده و بر اساس کنوانسیون وین، حکم قانون را پیدا کرده است و در همه کشورها به راحتی رعایت می شود، اما نمی دانیم چه اصراری است که هر از چندگاهی باید نظاره گر این گونه بی مبالاتی ها در عرصه های مختلف دیپلماسی آرمان شهر رضوی باشیم و هی افسوس بخوریم و یادداشت پشت یادداشت بزنیم که:

* اگر همچنان معتقدید «مشهد، کلان شهر جهانی است»؛ * اگر همچنان معتقدید «مشهد، پایتخت فرهنگی جهان اسلام است»؛ * اگر همچنان معتقدید «مشهد، قطب اول زیارت جهان تشیع است»؛* اگر همچنان معتقدید «مشهد، پایتخت معنوی ایران است» و شبکه ی استانی صدا و سیما اصرار دارد که هر شب بدون استثناء، وله آرمی را با این مضمون پخش کند!

* اگر همچنان معتقدید «رعایت قواعد دیپلماسی و حتی زبان بدن، در نتایج ملاقات های هیئت های خارجی مؤثر است»؛ * خصوصاً، اگر دوست دارید که در برخوردی متقابل، طرف های خارجی هنگام استقبال و مواجه شدن با هیئت های ایرانی در کشور متبوع خود، این آداب متعارف و تشریفات بین المللی را رعایت کنند؛ پس شما هم لطفاً رعایت کنید.

و فراموش نکنیم که ... اینجا مشهد الرضاست... اینجا، قطعه ای از بهشت رضوی است که قرار است همه ی انسان ها فارغ از ملیت و نژاد و رنگ پوست و مقام و موقعیت و جایگاه اجتماعی و اقتصادی و ...، فقط یک «زائر» تلقی شوند و تکریم «زائر رضوی» هم که بر همه خادمان آن امام همام واجب است؛ 

خاصه زمانی که آن زائر، زائر غیر ایرانی باشد و از راه دوری به پابوسی مشرف شده، این تکریم و تعظیم می بایست مضاعف گردد که این چنین است رویه و سیره زندگی امامی که با غلامانش بر سر یک سفره غذا می خورد!

سپاس