عضو و مدرس گروه مهندسی فضای سبز وعلوم باغبانی دانشگاه فردوسی گفت: الگوی طراحی فضای سبز شهری ما الگوی دهه ۶۰ میلادی ارویاست. بهداد علیزاده در گفت‌وگو با ایسنا- منطقه خراسان، در خصوص لزوم  استفاده از تنوع رنگ در فضای سبز شهری اظهار کرد: امروزه با هدف کاهش هزینه‌های نگهداری فضای سبز بیشتر از طرح هایی استفاده می شود که ترکیبی از درختان و درختچه‌های همیشه سبز و چمن باشد.... ... رنگ را به صورت گل‌های فصلی به فضای سبز اضافه می‌کنند اما این کار به صورت غلط انجام می‌شود که هزینه بالایی دارد.با یک بررسی اجمالی در  محوطه دانشگاه  یا پارک در می یابیم همه فضا سبز است و  در حاشیه  از گل‌های فصلی استفاده شده تا  سطحی کوچک و رنگی ایجاد کنند. اما حاشیه کاری کافی نیست و برای افزایش نشاط روحی و روانی شهروندان، ما باید در جهت  ایجاد فضایی مملو از رنگ و نه تک‌رنگ گام برداریم.وی ادامه داد:  در حال حاضر  فضای سبز بلوارها، خیابان‌ها، پارک‌ها، میادین و... یک شکل و یک رنگ هستند که این موضوع باعث دل‌زدگی می‌شود.این تک‌رنگ‌بودن فضای سبز در واقع  از یک مشکل اساسی فضای سبز شهرهای ما منشا می‌گیرد و آن پایین‌بودن تنوع گیاهی در منظر شهری است که باید روی آن کار شود.علیزاده در خصوص استفاده از فضای سبز رنگی در سطح دنیا عنوان کرد: جنگل‌های پرباران  در آمازون کاملا سبز هستند وگیاهان متنوعی می توان آنجا یافت اما تنوع رنگ در آن وجود ندارد این در حالی است  که تنوع گیاهی و همچنین تنوع رنگ درمناطق  مدیترانه‌ای بیشتر است. امروزه در اروپا وامریکا با در نظر گرفتن تغییر اقلیم و با پیدا کردن نقاط هم اقلیم و معرفی گونه‌های جدید و سازگار ضمن افزودن به تنوع  گیاهی منظری داینامیک و زیبا ایجاد می کنند.این در حالی است که الگوی طراحی فضای سبز فعلی ما الگوی دهه ۶۰ میلادی ارویاست.مدرس گروه مهندسی فضای سبز وعلوم باغبانی دانشگاه فردوسی افزود: با تغییر روش طراحی فضای سبز تغییر روش کشت، استفاده از گیاهان متناسب می‌توانیم فضای سبزمان را پراز رنگ کنیم. این اقدام در بعضی‌ها از شهرهای دنیا شروع شده و دارند در این زمینه کار می‌کنند.وی در پاسخ به این پرسش که تا چه حد سبک طراحی فضای سبز شهری ایران در توسعه پایدار موثر است، خاطر نشان کرد: سبک طراحی ما متاسفانه به سمت پایداری نیست. اگر بخواهیم سبک طراحی فضای سبز ما پایدار باشد باید نگرش طراحان را عوض و  بر روی اجزای فضای سبز، معرفی گونه‌های گیاهی جدید و نه الزاما بومی و... کار کنیم.اما  فرهنگ مردم ونگرش انها بسیار مهم است. ما باید راهی برای زیستن در خشکی پیدا کنیم این در حالی است که الگوی فرهنگی جامعه به دنبال راهی است برای فرار از خشکی و نه زیستن در آن.علیزاده در خصوص توسعه فضای سبز عمودی و باغ بام‌ها تصریح کرد: در استفاده از فضای سبز عمودی و باغ بام‌ها باید به مفهوم پایداری توجه کنیم. در واقع  باید مفهوم پایداری را مشخص کرد اگر منظور ما از پایداری این است که مثلا از هدررفت انرژی جلوگیری کنیم.  انرژی را دخیره کنیم تا گرما و یا سرمای ساختمان با بیرون مبادله نشود و یا کم شود در این صورت فضای سبز عمودی می‌تواند موثر باشد.  اما اگر می‌خواهیم این فضای سبز عمودی داینامیک باشد و خودش، خودش را نگهداری کند و احتیاج نداشته باشد به اینکه ما آن را نگهداری کنیم، خیر، فضای سبز عمودی پایدار نیست.  این عضو  گروه مهندسی فضای سبز و علوم باغبانی دانشگاه فردوسی ادامه داد: بنابراین با توجه به این موارد  در بعضی از مناطق مفید وسودمند است البته چنانچه بر مبنای ظوابط واستانداردهای علمی احداث شود که متاسفانه تا این لحظه چننین ظوابط و استانداردی که بومی شده باشد تدوین نشده است.؛  درمشهد درمناطق اطراف حرم امام رضا سرانه فضای سبز بالا نیست چرا که بهای هر متر مربع  زمین بسیاربالاست است  در نتیجه استفاده از بام باغ و  فضای سبز عمودی راه حل مناسبی است. وی در خصوص استفاده از گیاهان بومی در فضای سبز عنوان کرد: با استفاده از گیاه بومی موافق هستم اما راه حل  تمام مشکلات را در استفاده از گیاهان بومی نمی‌دانم. ترکیبی از گونه‌های گیاهی غیر بومی و بومی راه حل کار ما است. در حال حاضر استفاده از گیاهان بومی در خراسان رضوی و مشهد روبه گسترش است که بیشتر از مد پیروی می کند تا تحقیقات علمی ونیاز جامعه.چرا که  استفاده از گیاهان بومی شرایط خاص می طلبد. گیاهان بومی باید از فرم  معماری خاص ، دوام مطلوب  پایداری و... برخوردار باشند . اگر بخواهیم به سمت استفاده از گیاهان بومی در فضای سبز حرکت کنیم باید عملکرد آنها در منظر شهری مورد نظر قرار گیرد و نه تنها مصرف کمتر اب .عضو گروه مهندسی فضای سبز و باغبانی دانشگاه فردوسی در خصوص سرانه فضای سبز در مشهد اظهار کرد: سرانه فضای سبز در بعضی از مناطق مشهد خوب است و در بعضی مناطق خیر و باید افزایش پیدا کند. در رابطه با فرم فضای سبز هم همین مساله وجود دارد. در این زمینه خیلی جاها خوب کار شده است اما  سیاست واحدی درگسترش فضای سبز وجود ندارد.به عنوان مثال  در  جایی  پارک کم نهاده ساخته شده و در جایی دیگر با دیدگاه متفاوت پارکی با استفاده از از گیاهان با مصرف آبی زیاد.در این زمینه بیشتر از مد پیروی می شود تا تحقیقات علمی. در چنین شرایطی جای خالی رشته دانشگاهی  برنامه‌ریزی منظر  بیش از پیش احساس می شود.علمی که با در نظر گرفتن روانشناسی محیط  -جامعه و به دنبال آن جنبه‌های اجتماعی طراحی منظر، فرهنگ مردم، اسناد بالا دستی  و نیاز روز  جامعه برنامه‌ای دراز مدت  در سطح منطقه  در شاخه‌ها مختلف منظر شهری و حتی روستایی پیشنهاد می کند.