از سویی دیگر، در هزاره ی سوم و قرن شکوفایی و بلکه انفجار اطلاعات، وجود تارنماها و وبگاه های اینترنتی همچون آئینه ی تمام نمای سازمان ها و تشکل ها و نهادها و حتی افراد نقش ایفا می کنند بنابراین به مصداق «نقش تو گر آینه بنمود راست... خود شکن آئینه شکستن خطاست» باید گفت وبگاهی که متأسفانه از سه یا چهار سال پیش حتی در حد یک سطر و یک عکس به روز نشده، آیا نبودنش بهتر از بودنش نیست؟

چطور می توان پذیرفت در عصری که انسان ها از هر گوشه ی دنیا فقط با یک کلیک ساده، به راحتی و به سرعت به آن فضا دسترسی پیدا می کنند و به موهبت سیستم ترجمه ی گوگل، همچون زبان مادری خود محتوای آن را می خوانند و درک می کنند، آن موقع چطور می توان وجود و حضور این سایت ها را توجیه کرد و آیا بهتر نیست چراغ این گونه وبگاه ها توسط مدیران آنها خاموش شده و از دسترس خارج شوند؟! 

دست کم در این حالت، بازدیدکنندگان تصور می کنند که به دلایل فنی این وبگاه از دسترس خارج شده و این به مراتب بهتر از آن است که ببینند آخرین تاریخ درج خبر در آن مربوط به سه یا چهار سال پیش است!!... اتفاق نامبارکی که آن سوی مرزهای ایران، به ندرت دیده می شود سازمان و تشکلی وجود داشته باشد که از ساده ترین کار سازمانی خود یعنی به روزرسانی مستمر و بهنگام وبگاهش عاجز و کاهل باشد! 

به این امید که با این حرکت ناخوشایند ما (یعنی معرفی این وبگاه های کاهل) کمی به غیرت ملی و وطنی و رسانه ای مدیران این تارنماها در جهان شهر معنوی مشهد برخورده یا کلاً از خیر وبگاه داری بگذرند و یا دست کم آن را به روز کنند که اگر آنان به وقت و همت بازدیدکنندگان وقعی نمی نهند، مخاطبان شان برای زمان و فرصت های مطالعاتی و تحقیقاتی خود ارزش قائلند.